Dus twee weken geleden heb ik besloten om naar een nieuw project, meer ontwikkelingshulp te gaan zoeken en MAJ hospital even te laten rusten.

Al vlug had ik een super project gevonden via het internet, maar wel in Tamil Nadu in plaats van Kerala. Het is verbonden aan een Nederlandse organisatie dus heb ik eerst naar deze verantwoordelijke dame gestuurd in het Nederlands. Zij heeft me dan doorgestuurd naar de Indische organisator, wel in het Engels. Maar hier zijn we al gewend aan é!

De organisator Mr. Madhan (jaja probeer het maar juist uit te spreken hihihi) was zeer enthousiast en ik mocht direct gaan. Dus heb ik het risco, maar het avontuur ook direct aangegaan. De 19 ste april heb ik met de trein ’s nachts naar Tamil Nadu gereisd alleen. En ja twas inderdaad iets nieuws voor me, 9u 30 treinreis naar Vellor en ’s nachts om 4.30u zoeken vanuit de trein waar ik moest afstappen (met mijn nachtblindheid, een hel ;-)). Na de treinreis moest ik nog twee uur wachten in het station tegen dat de bussen reden. Dus heb ik me op een bankje gelegd en wat geslapen, er ontbrak nog een wiskyfles in een papieren zak en ik was een hele zwever hihiihi… maar kmoet toegeven het valt nog mee om rond te zwerven : ). Na een busreis van nog twee uur en half kwam ik eindelijk aan in Trivannamalai het stadje waar alles ging veranderen.

Ik moest voor de eerste keer achterop een moto en zoals alle indische vrouwen dus schijn zitten langs achter. Met mijn trekrugzak was dat dus niet echt ideaal om zo te moeten zitten. De eerste dagen moest ik in een huurhuisje verblijven, 150 roepies per dag (das dus nog geen 3euro per dag), vindt dat maar eens in België hihihi. Na mijn aankomst mocht ik de eerste dag verder rusten en in de vooravond de verantwoordelijke Mr. Madhan eens gaan spreken. Met het feit dat ik niet echt een persoon ben die kan rusten heb ik dus mijn stoute schoenen aangetrokken en op mezelf het stadje al wat gaan verkennen. Ik merkte al vlug een groot verschil met de drukke stad in Kerala waar ik 3 maanden heb verbleven. Er liepen hier overal apen op straat, de koe is hier inderdaad heilig en je vind helaas geen mooie juwelenshops of kleren, maar de omgeving is er wel super! Tis gewoon heel anders, zeer arm maar een prachtige natuur met uitzicht op de bergen dus tis anders genieten en beleven.

De dag erna moest ik mee met een heel nieuw project, 3 dagen medical camps in de bergen van Trivannamalai. Doordat er in de bergen geen elektriciteit, watervoorziening en medische voorziening genoeg is, gaan wij met een soort medische bus (zie foto’s facebook) naar de meeste arme, afgelegen dorpen om daar gratis medische en verpleegkundige zorg te bieden. Gratis doktersconsultatie, wondzorg, injectie en medicatie.

Helaas heb ik wel niets anders mogen doen dan 3 dagen 100den bloeddrukken mogen nemen van de stormloop van patienten. Kwas wel een beetje teleurgesteld dat dat mijn eigen taak is en waarschijnlijk altijd zal blijven. Ok tis eens mooi om in zo’n project te mogen mee werken en het grote verschil te zien tussen het ‘rijke’/goeie leven en de omstandigheden hier, maar langs de andere kant denk ik het ook vlug gezien te hebben.

Maar ’t voelt wel goed dat er een project is die om deze mensen kijkt en ze hier super blij mee zijn.

Moest ik nu nog Tamil kunnen spreken, kon ik uren met deze mensen spreken en zoveel te weten komen, maar de taal is weer zo moeilijk om opnieuw nu nog aan te leren. Kvind het echt jammer anders ging ik het niet zo erg vinden dat ik geen lastig verpleegkundig werk kon doen en bloeddrukken meten. Maar nu zit ik daar zowat ik versta ik er niets van en de bevolking waarschijnlijk ook niets van mij.

Terwijl ik zo mijn best doe om voor deze mensen iets te doen/betekenen is het zoveel moeilijker dan ik ooit had kunnen denken, taal is alles als je dicht wilt komen/geraken.

De dagen nadien werd het wel redelijk saai in de bus zelf, want we moesten ver rijden naar de dorpen en mijn mede – ‘teamleden’ spraken op den duur alleen nog maar Tamil tegen elkaar en niet echt meer tegen mij, dus daar zat ik dan L …

Na mijn terugkomst uit de bergen mocht ik verhuizen van verblijfplaats naar het kinderenhuis, waar ik gratis kon verblijven. Dus dit leek me wel ideaal en daar was ook een dame dus hoefde ik niet meer alleen te zijn.

Ze is zeer vriendelijk en kan redelijk goed Engels, alleen is haar eten niet zo lekker eigenlijk. Nomaal verblijven er ook 14 kindjes maar op dat moment was er maar eentje: Shiva (13 jaar denk ik) echt een lief meisje. ’s Avonds speelde ik dan volleybal met haar enzo.

Dus het was wel leuk, alleen ’s nachts minder. Dan moeten we op het dak gaan slapen voor de warmte en op de grond. Zij zijn dit inderdaad gewend, maar mijn rug was na vier dagen gebroken en m’n heupen zaten blauw, hihi      Ja ja wij Europeanen zijn ook nie veel gewend e  haha…

Maar ik heb er wel een oude scooter ‘gekregen’ om ’s morgens naar mijn werk te gaan. Alleen 1 klein probleempje : ik krijg hem niet alleen in gang. Tis zo’n danig oude scooter dat de baterij niet meer werkt, dus moet ik hem in gang stampen, maar daarvoor moet ik hem eerst optillen. En met het feit dat hij bere veel weeg ( zelfs een overroest reservewiel langs achteren hangen heeft) krijg ik hem dus onmogelijk in de lucht alleen. Dus iedere morgen ga ik naar een meneer zijn huisje in ons kleine dorpje gaan vragen of hij nog eens mijn scooter wil starten en dan hopen dat ik onderweg niet stilval anders ben ik dus de pineaut e…

Na een paar dagen terug aan het werk was het al zover. Kdacht dus dak gewoon last had van mijn astma toen ik dinsdag morgen 6 april kortademig werd. Na wat zuurstof en een paar injecties in het ziekenhuis waar ik werk ging ik/mocht ik ’s middags naar huis om wat uit te rusten. Toch ging het niet beter en ja ’s avonds heb ik een grote aanval gekregen en moest ik afgevoerd worden naar het spoed.

Kai de Duitse jongen die hier is voor een jaar is is gelukkig mee geweest en heeft goed voor me gezorgd. Na vele test en een nachtje op intensive bleek het dus een grote longinfectie te zijn die ik waarschijnlijk opgelopen had in het ziekenhuis waar ik werk. Kai heeft ook die nacht bij me blijven slapen, want ’s nachts moest ik aan de zuurstof liggen voor die ‘stomme’ aanvallen.

De volgende dag heb ik besloten om naar een privé ziekenhuis te gaan, want de staat van het kleine ziekenhuisje waar ik werk is goed om ontwikkelingswerk te doen maar om te genezen hhhmm…. Dus heeft de school een taxi moeten regelen om het transport naar het grotere ziekenhuis mogelijk te maken, daar er geen ambulances beschikbaar zijn. Eenmaal in het grotere ziekenhuis (die inderdaad al wat westers leek en hygiënischer) moest ik terug op intensive, want blijkbaar had ik een hartinfectie bij gekregen door mijn witte bloedcellen die veel te hoog opliepen en het dus helaas nog slechter gemaakt te hebben. Omdat ze hier geen kamers hebben zoals in België met verpleegsters die af en toe komen controleren, moest ik dus nog zeker twee dagen op intensive blijven aan de monitor, man man je maakt hier wat mee zu als je ziek bent.

Maar raar gezegd, kvond het ook eens leerrijk om ziek te zijn en te kijken hoe je je dan voelt in zo’n land. Want om een infuus te steken hebben ze hier vijf maal moeten herprikken, wat wij nooit zouden doen, maar blijkbaar zijn ze hier zot van prikken. In totaal heb ik 14 injecties gehad, mijn aders zijn dus goed doorprikt allesinds hihi.

Daarom heb ik toen ook besloten om de zondag al naar huis (school) te gaan en mijn medicatie verder te nemen in pil vorm. Normaal moest ik wel blijven tot dinsdag 13 april, maar het mocht van de dokter. Nu gaat het al een heel stuk beter, wel moet ik ’s nachts nog af en toe met een masker slapen en om de twee dagen op controle, maar alles komt wel goed ;-).

Een hele ervaring zu hier, maar zo leer je dus wel je plan trekken das een feit haha…. Vrijdag mag ik normaal weer beginnen werken, das goed want jullie weten ook wel dat ik geen persoon ben om stil te laten zitten é J. Ik hou jullie zoveel mogelijk op de hoogte van de volgende spannende avonturen te India hihi xx

hier ben ik eindelijk terug met nog een spannend verhaal ;-). Het begon allemaal op het weekend van 1 april. We besloten met de drie meisjes (Fien, Stefanie en ik) naar Munnar te gaan in de bergen. Iedereen bevool ons dit aan, dus nu het het paasweekend was en we dus 4 dagen vrij hadden moesten we er maar eens van profiteren dachten we. Dus hier gingen we!

Helaas begon de trip met het saaie, de lange busreis naar daar. Het was zo’n 5.30u op de bus, de warme, bobbelige bus. Maar al bij al viel het wel mee hoor; we hadden nog een mooi uitzicht en konden zo al wat genieten van de dichterbij komende mooie natuur. Eenmaal aangekomen bestromden de riksha drivers ons met z’n allen om ons naar een hotelletje te brengen. Gelukkig vonden we iets vrij goedkoop en eigenlijk nog west best gezellig. ’t Deed me denken aan het huisje van in een sprookje lik Hans en Grietje of Roodkapje ofzo hihih, zo in de bergen alleen (zie foto). Het rook natuurlijk wel niet zo waaw, maar de drie volgende nachten gingen we toch ergens anders slapen, met douche ;-).

Het stadje was echt super gezellig, kleine prullewinkeltjes en leuke kadootjes natuurlijk.

Na een kort nachtje slapen van de muggen besloten we de tweede dag er direct in te vliegen en met de riksha een prachtige tour doorheen de bergen op naar het top station punt. Twas echt een super dag met grappige momenten en vele prachtige uitzichten. We konden ook op een olifant rijden, maar ’t beestje zag er zo triestig uit, dus heb ik er gewoon maar even bij gaan staan voor de foto (zie foto) ;-). ’s Avonds heeft het er geregend en twas er echt koud, we wisten lik nie meer goe wat er aan het gebeuren was, want waar we normaal verblijven is het zo’n 38°C en hier moesten we plots een trui aandoen. Twas wel nog een keer super om even terug koud te hebben en niet te zweten hiihi.

De derde dag zijn we naar een natuurpark geweest, wat helaas emmens teleurstellend was. Drie geiten hebben we gezien in de bergen en voor de rest nie veel, oh ja die rare Indiërs é…. Na dat zijn we dan uiteindelijk naar een theeplantagefabriek geweest waar Munnar dus zo bekend voor is. En ja, twas nie mis om eens te zien en te horen hoe het uiteindelijk gaat, maar twas lik een beetje zoals een schooluitstapje in het lager een fabriek gaan bezoeken hahaha. ’s Middags hadden we besloten om te gaan trekken in de bossen en tussen de rivieren. We waren nog maar amper vertrokken of Stefanie lag al op haar smoel J. We moesten over een put springen en ze had gehaperd met haar schoen en dus in de put terecht gekomen, hihihi lachen geblazen zu!! Uiteindelijk zijn we toen doorgewandeld en in de bossen gegaan. Super gevoel, lik op kamp op drie daagse, echt zalig om dit hier ook even te kunnen beleven. Helaas na het een paar keer doorkruisen van riviertjes begon ik als eerste te merken dat er emmens veel bloedzuigers in het water zaten en onze voeten er dus vol van zaten. Toen ik het zei tegen Fien en Stefanie is Stefanie heel beginnen roepen en in het rond springen en nog veel andere toeren hihihi ;-), we hebben dan eerst begonnen met alle bloedzuigers van haar voeten te trekken en toen ook van onze voeten. Na een half uur gehil en uitgelachen te zijn hebben we toen maar voor ons best wil besloten om terug te gaan van waar we kwamen en langs de weg verder te wandelen.

Onze voeten zaten toen ook onder bloed dus hebben we ’s avonds een douche genomen en gewoon nog wat verder genoten in het stadje met een lekkere ananas juice mmmm.

De volgende dag nog een lekker stevige brunch en jaja terug de helse busreis met een buschauffeur die ongelofelijk zot is van luid toeteren ggggrrrrr barstende koppijn na 5.30u buh 😉

Maar na een nachtje terug goed slapen en weer wat op te warmen, alles weer ok en prachtige foto’s om na te genieten J xxxx hopelijk vinden jullie ze ook mooi

We hadden donderdagavond met z’n allen (de vier belgen en Kai de Duitse jongen) besloten om dit weekend naar de backwaters te gaan. Hiervoor moesten we wel al vrijdagavond vertrekken, want twas een heel eind reizen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Vrijdag heb ik me vlug van het ziekenhuis naar “huis” gehaast zodat we zeker om 17.15u konden vertrekken. Vlug onze rugzak nog pakken voor heel het weekend en vertrekken die handel. We moesten de trein nemen in MG road (hier zo’n half uur van met de bus). Na de busreis was het nog een eindje stappen. En weet je wat we onderweg tegenkwamen: een pizzahut mmmmmmm….. ZALIG, maar we konden nie stoppen want we waren al redelijk laat voor onze trein. Toen we in het treinstation toekwamen, konden we al geen tickets meer kopen, helaas. We moesten dus wachten op de volgende trein. Deze kwam maar om 23 uur, joepie tijd voor pizza!!!! En het heeft ons gesmaakt zu, NIET spicy, lekker gevuld erna en zonder rijst! Dit samen met een frisse cola en we waren in droomland. Ja na een maandje indisch eten doet dit wel eens goed voor je maag ;-). Na de pizza hut hebben we nog wat winkeltjes in de omgeving bezocht en voor we terug moesten naar de trein hebben we ons nog eens goed verwen met een ijscréme. Ik heb in plaats een echte zwarte koffie gevraagd, want dit is al veel te lang geleden, want hier kan ik alleen maar thee of koffie met overdosis suiker drinken.

 Iedereen wil blijkbaar leren manielen 😉

Dan hup naar de trein. Toen we onze trein zagen, zagen we ook direct dat die overval zat en het dus pressen ging worden. We konden nog juist een plaatsje op de grond bemachtigen, op zo’n schakelplatvorm. We beweegden dus elke draai of bocht deftig mee met de trein. Doordat de trein overbevolkt was en het stik warm was buiten voelde je je zweet dus over je hele lichaam lopen. Twas zotjes. Maar we hebben er het beste van gemaakt en volop liedjes beginnen zingen om de indiërs te entertainment. En ja hoor we hadden direct veel geklap en bekijks, hihi. Na een uur en een half gezing en Brecht die erna in slaap gevallen is kwamen we eindelijk toe in Allepey. Twas dus ondertussen al bijna één uur ’s nachts en we moesten nog een hotelletje zoeken waaw. Maar toen we buiten kwamen uit het station werden we al direct aangesproken door twee indiërs die blijkbaar een soort hotelletje hadden. Maar voor 250 rps. per nacht konden we er verblijven. We konden maar eens zien é dachten we. Toen we eraan kwamen met de rikshaw zag het er echt goed uit dus gingen we vlug slapen. ’s Morgens hadden we uitzicht op de zee en natuurlijk gingen we na het ontbijt direct zwemmen. Oh zalig was het water, lekker warm en je kon er uren inblijven echt mega! In de namiddag gingen we voor een backwater trip, gezellig met z’n vijven in een chill bootje voor vijf uur. We hadden ook pintjes gekocht via één van de mannen op voorhand, want vrouwen geraken hier niet aan. En het smaakte zu m’n pintje op de boot, ’t werd wel rap warm, maar na een maand ging het toch goed binnen hoor!

 backwater bootje

Na de boottocht gingen lekker gaan uiteten en verder genieten. Tijdens het uiteten hadden we beslist om ergens anders te slapen, maar na een uur zoeken en te beginnen beseffen dat vrouwen zo laat nie op straat meer mogen komen, hebben we dan toch terug geweest naar onze vorige slaapplaats.

De volgende dag moesten we helaas al weer de trein terug nemen. We gingen normaal de trein van 16 uur nemen en eens kijken of we naar de cinema konden gaan van 18 uur, maar we hebben die trein dus weer gemist é, niet te doen! Dus de trein later van 17.30u. Helaas konden we dan wel niet meer naar de cinema, maar dat vonden we nie zo erg eigenlijk. Wat we wel erg vonden is dat we blijkbaar op een bommeltrein zaten en dus in plaats van één uur en een half reizen, we er bijna twee uur en een half over gedaan hebben. Maar we hebben ons kunnen bezig houden op de trein zu.

Ja inderdaad heb eindelijk iets van werk gekregen. Gisteren 24/02 heb ik een klein ziekenhuis bezocht in Edapolly: MAJ hospital. Het sprak me wel redelijk aan, omdat het niet zo donker is zoals in de grote ziekenhuizen. De verpleegkundigen zijn er allemaal heel vriendelijk en werken goed samen. Ze spreken natuurlijk niet allemaal engels, maar mijn Malayalam is aan het verbeteren gasten ;-). Gisteren namiddag heb ik ook naar een groter ziekenhuis geweest in Aluhwe: Karmel hospital, maar zoals ik hierboven al gezegd heb, emmens donker en minder vriendelijk, want er werken veel meer nonnen dan verpleegster :-(. Daar zou ik zo gezegd maandag en dinsdag werken en woensdag, donderdag en vrijdag ga ik werken in MAJ hospital.
Vandaag 25/02 heb ik dus naar MAJ hospital gaan werken, op de dienst emergency. Kheb allesinds al meer gezien dan al die verleden projecten waar ik per see naar toe moest gaan. Er zijn wel veel te veel verpleegkundigen navolgens er maar patiënten zijn, maar ik kan tenminste wat babbelen in het engels nu. Khoop dak volgende week wa meer zelf mag doen en helpen, want nu moek vooral observeren terwijl ik het eigenlijk ook alleen kan doen, maar ja we zien wel. Kbesef ook wel dak dringend de taal Malayalam moet leren, maar tis nie gewoon moeilijk zu!!
Ik geef jullie paar voorbeeldjes:
– hallo = namaskaram
– hoe gaat het met jou? = sukamano
– wat is jou naam? = ningalude peru enthanu
– word snel beter = vegam sukamagatte
……
Voila, tis dus nie om te lachen é 😉

En wat de hygiëne betreft in MAJ hospital gaan we ons maar niet verder over uitspreken. Als ze een wonde moeten kuisen/ontsmetten hebben ze hier allesinds geen compassie zu met de patiënten. Eén ding weet ik zeker, als ik ooit een diepe wonde heb ga ik me allesinds nooit daar laten verzorgen. Ze scrobben dus echt de wonde schoon met een bijtend product, je ziet de patiënten gewoon vergaan van de pijn zonder verdoving. En dan het naaien zelf gebeurt wel met verdoving, maar voorzichtig met hun verdovingsnaalden zijn ze hier allesinds nie, ppffff.
De meeste patiënten die binnenkomen op het spoed zijn mannen die een moto accident hadden. Het verkeer is hier zodanig zot dat je als motorijder echt makkelijk het slachtoffer bent. Van de 15 patiënten die we vandaag hadden, waren er 8 moto ongelukken bij. Dus ik kruip hier nooit achterop een moto, das zeker da.

De voorbije twee weken waren hopelijk mijn twee slechtste weken in India. Hier op school hebben ze me gezegd dat er voor mij geen verdere opties zijn als verpleegkundige in een fieldwork project. Dit omdat het vooral voor sociaal werker is en de gezondheidzorg projecten te klein zijn voor mij.

Dus hebben ze besloten om mijn naar een ziekenhuis te sturen, wat ik dus totaal niet wou. Ik ben niet naar hier gekomen om wat mee te draaien in een ziekenhuis van hier, studeer niet een jaar ontwikkelingszorg bijgestudeerd om het niet te kunnen gebruiken. Tvoelde echt als een messteek toen ze dit me zomaar zegden. Kweet nu al dat Indiërs traag zijn, hier kon ik nog mee leven, maar dat dit het einde zal zijn, nee daar kan ik niet mee leven! Het ziekenhuis is ook zo’n 70 km (2uur reizen) van hier, dus als ik naar daar ga, zou ik moeten verhuizen en jah we zien dus wel.

Kheb mezelf overtuig om maandag naar daar te gaan en als het dat niet is, het zoeken in eigen handen te nemen en zelf op zoek te gaan. Kweet dus nog niet of ik hier (in kochi) vijf maand ga blijven of verleggen. Tis gewoon vree teleurstelden dat ze me op voorhand zoveel goeds beloofd hadden en nu plotseling geen verdere opties meer hebben voor me!

Dus iedereen geef me wat van jullie kracht en ik zoek mss zelf een goed project xx

Vandaag heb ik een Hindoeïstisch huwelijk bijgewoond, nice. Helaas was het wel 2 uur reizen met verschillende bussen om er uiteindelijk juist voor de middag te geraken, maar ca va wel. Blijkbaar had iedereen zitten wachten op ons en waren we weer de royale bezienswaardigheden van het feest. Dus, Photo time. Wij ( ik en Fien) mochten alleen naar de bruid gaan en Kai ( de Duitse jongen) moest naar de bruidegom gaan, raar maar waar. Twas wel nog moeilijk om de bruid direct te vinden als je haar niet echt kent, want hier draagt men niet echt een speciaal kleed ofzo, alleen meer gouden juwelen, dat wel. Na de fotosessie moest de bruid haar ouderlijk huis verlaten en mee naar het huis van de bruidegom om daar verder te leven.

Nadat het koppel weggereden was, mocht iedereen beginnen eten. We kregen een palmboomblad als bord, grappig als je niet weet voor wat het dient. En dan kwamen de jongens rond met al verschillende soorten sausen en legden dit op je palmboomblad, dus toen had ik door dat het mijn bord was. Het eten bleef maar komen en ik kreeg het echt niet meer op, proppen die handel. Als je genoeg had plooide je het blad gewoon dicht en kon je je handen gaan wassen, want na het eten van al die sausen en pakrijst met je handen zijn je handen echt wel mooi gesmeerd zu ;-).

Na het eten kregen we nog een kleine rondleiding in het huisje waar ze met heel de familie samenwoonden. Waaw klein zeg, maar wel gezellig.

Daarna ging iedereen door, terug naar hun eigen huis; dus namen wij de bus maar terug. Ja het is telkens wel een heel avontuur zu om zo ver te reizen met de bus.

zaterdag met de kindjes

Vanaf hier ga ik het wat globaal schrijven, want in deze voorbije dagen is er niet zoveel speciaals gebeurd.
Vanaf woensdag 27/01 kregen we iedere morgen Malayalam lessen, echt super, zotte taal!! Iedere morgen leerden we de moeilijke, maar grappige woorden, zoals: hallo – namaskaram; hoe gaat het – sukamano; dank u wel – nanni; ik noem cynthia – enthu peru cynthia; …. Iedereen vindt het ook wel leuk als ze horen dat je al wat Malayalams kan. Het jammer is wel; wanneer je een bus wilt nemen staat het niet in het Malayalam geschreven maar in het Hindu en van die tekens versta ik helemaal niets. Dus dan sta ik daar weer als een echte westerling te staren.
Deze week hebben we ook al één project bezocht in verband met child protection, helaas niets voor mij, dus afwachten geblazen. Ja geduld moet je hier wel hebben, dat is zeker. Maar zoals we in België zeggen: geduld is een schone deugd, dus hopelijk wordt het dan ook beloond met het werk dat ik wil.

Donderdag zijn we eindelijk om de typische Indische kleren geweest, want onze voorraad Belgische kledij was al lang uitgeput. We dachten lichte, luchtige kleren te krijgen maar nee hoor de warmte zichzelve. De pakjes (chutra) die we gekocht hebben in katoen zijn echt warmer dan onze Belgische rokken, helaas. Oh ja we worden de warmte hier hopelijk wel gauw gewoon. Die dag was het dan ook 32 graden dus afzien voor ons westerlingen.

Op vrijdag namiddag gingen we met twee Duitse (een jongen en een meisje) naar het oude gedeelte van cochin; fort cochin. Met de boot moesten we het water trotseren tot aan het oude stadje. Het was er zeer mooi, maar ook zeer toeristisch. We konden er de oude Joodse synagogen bezichten en de eerste Europese kerk die er ooit geplaatst geweest is. Na al deze bezichtigingen kwamen we uiteindelijk moe maar voldaan terug op onze school.

Zaterdag morgen gingen we met de kindjes spelen hier in een nabij gelegen dorp. Ze waren zo blij en natuurlijk overactief, dat kan je wel raden. Twee blanke meiden die komen spelen met hen, wonderbaarlijk, hi. We hebben zo’n 8 tal Belgische spelletjes met hen gespeeld, zoals: chinees voetbal, tweelingtikker, vlaggenroof, 1 2 3 piano,…. Je kent ze wel. Twas zalig om ook weer eens kind te zijn en mee te doen ( en grappig natuurlijk ook). Na twee uur spelen en helemaal uitgezweet te zijn moesten we hen helaas al verlaten om voor de middag terug op onze school te kunnen zijn. Maar wie weet gaan we volgende zaterdag nog eens, we zullen zien….

De maandag:
kregen we een rondleiding hier in de school, de verschillende verantwoordelijken leren kennen en al van dat soort dingen, jullie weten wel. Telkens hetzelfde verhaal: zaterdagmorgen gearriveerd, we zijn hier voor 5 maand, voor een pratical training, … Het komt er op den duur al heel vlot en spontaan uit hoor! Man was de me een babbelmorgen.

’s Avonds waren we geïnviteerd door een Amerikaans koppel (Katrine en David), ongeveer de oude van mijn ouders. Zij waren hier al twee weken en hadden al een eigen kok gevraagd, hi, verstaanbaar met het pikante eten hier. Het was zalig om vlot Engels met hen te kunnen praten over hun ervaring hier, hun beklagen en over nog veel meer koetjes en kalfjes. Het eten was er zeer lekker, meer Westers. We kregen er zelfs chocolade ijscréme als dessert, mmm. Al gauw was het 21 uur gepasseerd en moesten we ons helaas haasten naar onze kamer.

Dinsdag:
Vandaag is het Osterday, een grote feestdag hier in India, waar iedereen samenkomt: familie, oude vrienden, kennissen,…
’s Morgens waren we uitgenodigd door Father Prasant om de plechtige ceremonie op de school mee te volgen. Het was een soort diploma uitreiking voor de oud – studenten.

’s Avonds mochten we met Bijou mee naar een groot feest in zijn community. Het was het feest van Saint –sebastiaan church. Echt super om alle gelovigen te zien, twas echt een feest met trommelgeroffel en gedans. Bij intrede in de kerk zelf moest je natuurlijk je schoenen uitdoen en kon je er rijst kopen voor de armeren. Wanneer je de kerk terug verliet kreeg je een olie streep op je voorhoofd, zoals wij een kruis zetten met het heilige water. Na al dit spektakel gingen we mee met Bijou naar zijn familie gaan eten. Doordat het een speciale dag voor hen was, was iedereen ook aanwezig en was er van alles om te eten, waaw eindelijk veel fruit, want op onze school krijgen we alleen maar bananen.

onze kamer

Zo zo, na 13 uur vliegen en 9 uur slapen op de verschillende luchthavens zijn we (Fien en ik) gearriveerd in ons stadje Kochi. We kwamen nog maar net uit de luchthaven en onze ogen waren al overspoeld met mooie cocosbomen en het vele groen van Kochi, super gewoon. Maar maar maar, eenmaal in de auto was het anders geblazen zu, zotten zijn het! Als je van roekeloos verkeer praat, hier beleef je het allesinds in levendige lijve. En weten dat wij een boete kunnen krijgen om onnodig te toeteren, ewel hier zou iedereen al blut zijn. Maar gelukkig en wel zijn we uiteindelijk aangekomen op de school Rajagiri, waar we voor werken en ook verblijven. We kregen er direct een kopje Indische thee (zeer zoet), het lijkt een beetje op een koffie verkeerd qua uitzicht, maar het is wel lekker moet ik toegeven als non-theedrinker.

We werden naar onze kamer gebracht, niet de peda zelf, maar het guesthouse van de school. Ja 5 maand zullen we als zussen leven hé, samen op één kamer. Binnen een week komt nog één Belgisch meisje bij dus zal het wel wat krap worden. Maar hoe meer zielen hoe meer vreugd e! We zullen moeten leren leven als echt Indiërs onder één dak.

Eenmaal geïnstalleerd en ons muskietennet ophangen voor de vele ambetante muggen, gingen we op stap. Op stap om koud drinkwater te vinden, want op “onze” school kun je alleen maar warm water krijgen en met die warmte hier (31°C) was dit nog niet echt te doen voor ons, maar we wennen eraan. We mochten wel niet alleen gaan om water, dit omdat we totaal de taal (Malayam) nog niet spreken en dus niet weten wat we gaan krijgen en hoeveel we zullen moeten betalen.

Na het halen van het water kregen we eten in de eetzaal van de school, ja man wat is dat pikant zeg! Het zweet brak bij me uit bij het kauwen van elke hap, m’n keel brande als een echt vuurspuwer, maar uit beleefdheid probeer je natuurlijk alles op te eten, wat een heel karwei was. Door het warme water dat we kregen konden we onze mond ook niet even verfrissen, helaas.

Na het eten hebben we wat op het bij het voetbalveld van de school gaan relaxen en genieten van ons mooie gekozen plekje in de schaduw. Doordat wij blanke mensen natuurlijk een speciale bezienswaardigheid zijn kwam al gauw een jongen die hier sociaal werk studeert een babbeltje met ons doen. Das wel leuk als ze zelfs eens komen chatten met ons.

’s Avonds nam meneer Biju (onze internationale coach van hier) ons mee naar een feest hier op de lagere school, helaas kwamen we al te laat en hadden we juist het grote optreden gemist. Maar Biju stelde ons ook voor aan twee New Yorkers die hier ook werken voor vier maand. Zij nodigden ons meteen uit om de avond nadien te komen eten in hun appartementje, super eens gewoon eten dachten we direct. Na de babbel met de Amerikanen moesten we al naar ons kamer want het was al 21 uur gepasseerd en dan moeten we normaal binnen zijn.

Dus hop hop en de rest horen jullie later.